ΜέΝΓΚΕΛΕ – Θανάσης Τριαρίδης

ο συγγραφέας

Συγγραφέας και αντιρρησίας συνείδησης. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και έχει εργαστεί ως κειμενογράφος, επιφυλλιδογράφος, αρθρογράφος, δικηγόρος, επιμελητής εκδόσεων, σεναριογράφος ντοκιμαντέρ κ.ά. Από το 2007 οργανώνει κύκλους σεμιναρίων που πραγματεύονται διάφορες εκφάνσεις του δυτικού πολιτισμού: την κλασική και μετακλασική επική αφήγηση, την τραγωδία, τις ιδεολογία της Αναγέννησης, τη δυτική ζωγραφική μέχρι τον 20ό αιώνα, την ενοποιητική αφήγηση της Δύσης, την ιστορία του κινηματογράφου, την πορνογραφία, την ιστορική εξέλιξη της ιδέας του τρεμάμενου σώματος καθώς και άλλα θέματα λογοτεχνίας και αισθητικής. Κατά περιόδους έφτιαξε και συντόνισε εκδοτικές σειρές σε διάφορους εκδοτικούς οίκους και συμμετείχε στην έκδοση περιοδικών με θέμα τους τη λογοτεχνία, την τέχνη και την πολιτική. Το 2009 έφτιαξε τις εκδόσεις δήγμα, ενώ από την ίδια χρονιά συμμετέχει στις εκδόσεις διάπυροΝ.

Στα χρόνια 1996-2001 υπήρξε ακτιβιστής του Δικτύου DROM για τα κοινωνικά δικαιώματα των Τσιγγάνων, ενώ από το 1996 συμμετέχει ενεργά στη δημιουργία και τη δράση του Δικτύου Εθελοντών Δοτών Αιμοπεταλίων Θεσσαλονίκης. Το καλοκαίρι του 2005 διέκοψε τη 18μηνη συνεργασία του με την εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής όταν η τελευταία αρνήθηκε να δημοσιεύσει το κείμενό του που αφορούσε την κομμένη μακεδονική γλώσσα και την αναγκαιότητα διδασκαλίας της στα σχολεία. Στα χρόνια 2005-2008 δημιούργησε και συντόνισε τη σειρά Αντιρρήσεις στις εκδόσεις «τυπωθήτω», όπου εκδόθηκαν συνολικά έξι βιβλία. Από το καλοκαίρι του 2009 είναι αρνητής εφεδρικής στράτευσης και αντιρρησίας συνείδησης. Τον Δεκέμβριο του 2010 υπέγραψε μαζί με άλλους γονιούς αίτηση προς τον Συνήγορο του Πολίτη για απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από τις σχολικές αίθουσες, κατάργηση της σχολικής ομαδικής προσευχής και σχολικού εκκλησιασμού. Έχει γράψει πολλά κείμενα ενάντια στα έθνη, τις θρησκείες, τους ολοκληρωτισμούς, τους κοσμοδιορθωτισμούς και τον ανθρωποδιορθωτισμό, το ρατσισμό και κάθε μορφή ατομικής και συλλογικής βίας.

Από το 2000 έχει εκδώσει σε διάφορες μορφές 30 βιβλία με αφηγήσεις και δοκίμια – με πρώτο από αυτά το μυθιστόρημα Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα. Το 2004 έφτιαξε την ιστοσελίδα www.triaridis.gr και έκτοτε συγκεντρώνει εκεί, στο σύνολό τους, όλα του τα εκδομένα βιβλία του και όλα τα δημοσιευμένα κείμενά του (μέχρι στιγμής περισσότερα από 150). Το μυθιστόρημά του τα μελένια λεμόνια * η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων κυκλοφόρησε πρώτα στο Διαδίκτυο το 2005 και στη συνέχεια εκδόθηκε σε βιβλίο το 2007 – πρακτική που ακολούθησε και για όλα τα υπόλοιπα βιβλία του. Το 2011 ξεκίνησε η (ηλεκτρονική και έντυπη) έκδοση του εκτενούς αφηγήματος Τα χλωρά διαμάντια * το δειλινό των γκαβλωμένων ανθρώπων. Επίκειται η ηλεκτρονική έκδοση της ακολουθίας 12 βιβλίων με τίτλο Τα ανθισμένα συρματοπλέγματα της καρδιάς μας – πρόκειται για 12 δοκίμια για την εικονοποιία της Δύσης από τον Τζιότο ώς τον Βαν Γκογκ. Όλα τα γραπτά του είναι ελεύθερα από κάθε «πνευματικό δικαίωμα» και μπορούν να αναπαραχθούν εν όλω ή εν μέρει δίχως την οποιαδήποτε άδεια. Αφηγήματα και κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα ιταλικά.

Έχει εκδώσει τα θεατρικά έργα La ultima noche ή οι καρχαρίες (2010), Historia de un amor ή τα μυρμήγκια (2011), Μένγκελε (2012), Liberté (2012), Égalité (2012), Fraternité (2012), Humlet (2013), Οιδίνους (2013), Ζόοτ (2013).

Τα βιβλία του μπορεί να τα διαβάσει κανείς στην ιστοσελίδα http://www.triaridis.gr/books.html

το βιβλίο

Ο Μένγκελε (όπως και κάθε άλλο γραπτό μου) είναι (σωστότερα: θα ήθελα να είναι) μια ακόμη αφήγηση προορισμένη για να διαβαστεί. Η θεατρική φόρμα που χρησιμοποίησα ήταν μονάχα το μέσο που ένιωσα προσφορότερο για να καταγράψω μια φριχτή ιστορία αγάπης και φόνων – ή την αποκαλυπτική ιστορία της αγάπης διά του εξακολουθητικού όσο και ακαταλόγιστου φόνου μέσα στους αιώνες.

Για τον Μένγκελε ισχύουν όσα σημείωνα και για τα προηγούμενα «θεατρικά έργα» μου (La ultima noche ή οι καρχαρίες, 2010, Historia de un amor ή τα μυρμήγκια, 2011): δεν γνωρίζω αν μπορεί να παρουσιαστεί στο θέατρο, αν έχει αυτό που ονομάζουμε «θεατρικότητα». Οι σκηνικές (;) οδηγίες που ενσωμάτωσα στο «έργο» ήταν για μένα απαραίτητο κομμάτι της αφήγησης. Αν κάποιος σκηνοθέτης (ή όποιος άλλος) νιώσει πως δεν του είναι χρήσιμες, ας τις αγνοήσει ή ας τις αλλάξει. Δεν έχω αντίρρηση αντί για έναν άντρα και μια γυναίκα να παίξουν δυο γυναίκες ή δυο άντρες, ένας εγγαστρίμυθος με μια κούκλα – ή ακόμη και παιδιά. Εξάλλου, όπως επιμένω σε κάθε αντίστοιχη εισαγωγή, νιώθω πως όλες οι αφηγήσεις απευθύνονται σε παιδιά – οι ενήλικοι είναι ήδη πνευματικά νεκροί, γυαλιστερά ταριχευμένα πτώματα.

Ωστόσο στον Μένγκελε, περισσότερο από κάθε άλλο «θεατρικό έργο» μου, ένιωσα γράφοντάς το τρομακτικά έντονη την ανάγκη που περιγράφτηκε παραπάνω (ή και κυριεύτηκα από αυτήν): δυο δεκάχρονα ή δωδεκάχρονα παιδιά να παίζουν σε μια σκηνή (με) ετούτο το κείμενο. Προφανώς τρόμαξα πολύ με την ιδέα και τον τρόπο που άπλωνε μέσα μου· ίσως για αυτό το λόγο να ενσωμάτωσα στις σκηνικές οδηγίες την προϋπόθεση των ενήλικων ηθοποιών – μήπως και κουκουλωθεί, μήπως και θαμπώσει κάπως ο τρόμος.

θ. τ. – Φεβρουάριος 2012

ΜέΝΓΚΕΛΕ – Θανάσης Τριαρίδης

ο συγγραφέας

το βιβλίο

απόσπασμα

πληροφορίες τυπωμένου βιβλίου

ebook : διαβάστε online